مقاله “تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود”   (بخش اول)

تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود

این مطلب را به اشتراک بگذارید

Share on facebook
Share on linkedin
Share on twitter
Share on telegram
Share on whatsapp

“تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود”   (بخش اول)

خلاصه مطلب زمان مطالعه تاریخ گرد آورنده
در این مقاله به بررسی ارتباط بین دام و تنظیم جیره با افزایش تولید شیر و افزایش سود دهی واحد و محاسبه بهای تمام شده شیر می پردازیم ۲۵دقیقه ۱۴۰۰/۰۹/۱۲ مریم زمانی-کارشناس علوم دامی درحال کسب تجربه در زمینه اطلاعات مرتبط با علوم و فناوری های دامپروری

صنعت گاو شیری روی به حداکثر رساندن تولید شیر متمرکز شده است، زیرا اعتقاد بر این است که این امر عمدتاً از طریق کاهش هزینه های نگهداری سود را به حداکثر می رساند. کارایی تولید شیر تا همین اواخر به طور قابل توجهی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. رایج ترین روش برای تعیین کارایی بیولوژیکی تولید شیر، راندمان خوراک (FE)است که به عنوان مقدار شیر تولید شده نسبت به مقدار مواد مغذی مصرفی تعریف می شود. کارایی اقتصادی بهتر است به عنوان درآمد بیش از هزینه خوراک یا حاشیه ناخالص حاصل از سرمایه گذاری خوراک اندازه گیری شود. راندمان خوراک تحت تأثیر عوامل بی شماری قرار می گیرد، اما به طور کلی می توان آنها را به صورت زیر دسته بندی کرد:

  • وضعیت فیزیولوژیکی گاو (به عنوان مثال: سن، وضعیت شیردهی، سلامت، سطح تولید، شرایط محیطی)
  • عملکرد دستگاه گوارش (به عنوان مثال:رفتار تغذیه، سرعت عبور، تخمیر شکمبه، میکروب های شکمبه و روده بزرگ)
  • بخش متابولیکی (به عنوان مثال:حساسیت به انسولین، مشخصات هورمونی)
  • ژنتیک
  • تغذیه (به عنوان مثال: فرمول جیره، تعادل مواد مغذی)

تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود

با گذشت سال ها، به نظر می رسد نیازهای انرژی برای نگهداری به تدریج افزایش یافته است، اما بهره وری استفاده از مواد مغذی کلی برای تولید شیر نیز به دلیل کاهش مواد مغذی مورد نیاز برای نگهداری افزایش یافته است. با این حال، شواهد تجربی نشان می‌دهد که افزایش حاشیه‌ای در شیر نیازمند افزایش تدریجی حداکثری در عرضه مواد مغذی است.

از آنجایی که راندمان خوراک از قانون کاهش بازده پیروی می کند و از آنجایی که هزینه های خوراک نهایی به تدریج با تولید شیر افزایش می یابد، سود مرتبط با بهبود تولید شیر ممکن است در برخی موارد به میزان قابل توجهی کمتر از حد انتظار باشد.

راندمان تولید شیر، با عنوان “نسبت منابعی که برای تداوم شیردهی استفاده می شود که در واقع به سمت شیر ​​منحرف می شوند”، تعریف می شود و می تواند بر حسب منابع طبیعی (یعنی خوراک و آب اندازه گیری شود.) یا ارزش اقتصادی،تعریف شود. اما محدودیت‌های بیولوژیکی اساسی که بر راندمان تولید شیر تأثیر می‌گذارند مشابه هستند. از دیدگاه کل نگر، راندمان تولید شیر (EMP)تحت تأثیر تعداد و کیفیت تلیسه ها، تعداد و کیفیت گاوهای خشک، طول دوره خشکی، طول دوره پرورش، کیفیت و میزان خوراک های ارائه شده و شرایط محیطی است.و همچنین  طول عمر گاوها و مقدار خوراکی که هدر می رود یا فاسد می شود و عوامل دیگر. بهبود راندمان تولید شیر دو پیامد عمده دارد:

تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود

بهبود در سود عمدتاً از شکاف گسترده‌تر بین هزینه و درآمد ناشی می‌شود و به حداقل رساندن اثرات زیست ‌محیطی با منحرف کردن نسبت بیشتری از مواد مغذی به تولید شیر (کاهش نیازهای نگهداری) حاصل می‌شود.

بازده خوراک که نشان دهنده نسبت مواد مغذی مصرف شده توسط گاو است که در نهایت بخشی از شیر تولید شده توسط حیوان را تشکیل می دهد، یکی از مرتبط ترین معیارهای راندمان تولید شیر است. راندمان خوراک را می توان به روش های مختلفی محاسبه کرد. رایج ترین و خام ترین محاسبه، تولید شیر نسبت به خوراک مصرفی است.

از نظر ارتباط اقتصادی، مهمترین نهاده برای تولید شیر، خوراک است و بنابراین بهبود نسبت پول سرمایه‌گذاری شده در این دارایی که به درآمد حاصل از شیر تبدیل می‌شود، پیامد مستقیم و شدیدی بر سودآوری گله‌های شیری دارد. از دیدگاه اقتصاد، راندمان خوراک را می توان به عنوان نسبت بین درآمد حاصل از شیر و سرمایه گذاری روی خوراک، یا به عنوان چیزی که معمولاً به عنوان درآمد بر هزینه های خوراک ( IOFC) نامیده می شود، بیان کرد که تفاوت بین درآمد شیر و هزینه خوراک است.

اکثر دامداری های صنعتی در سراسر جهان بر به حداکثر رساندن تولید شیر و افزایش اندازه گله تمرکز دارند. روند افزایش اندازه  گله در بسیاری از موارد منجر به گله‌هایی با تعداد تلیسه‌های بسیار بیشتر از آنچه واقعاً برای حفظ اندازه گله نیاز دارند، شده است. تعداد بیش از حد دام جوان هم از نظر اقتصادی و هم از نظر زیست محیطی پرهزینه است. زمان ماندگاری در گله شیرده ،هنگامی که سن در اولین زایش به تأخیر می افتد افزایش می یابد و در نتیجه تعداد تلیسه های مورد نیاز در گله افزایش می یابد و بنابراین  هزینه ها به دلیل

  • افزایش تعداد روزهای تغذیه و تعداد حیوانات تغذیه شده
  • کاهش راندمان خوراک با افزایش سن

افزایش می یابد .

امروزه با معرفی انتخاب ژنومی و اسپرم تعیین جنسیت شده، دامداران به تدریج در حال تغییر سیاست‌های اصلاح نژادی و کاهش تعداد تلیسه‌ هستند .

یک نیروی محرکه اصلی برای بهبود مستمر راندمان خوراک در گاو شیری در طول سال ها در توانایی منحرف کردن نسبت های زیادی از مواد مغذی مصرف شده به سمت تولید شیر است که به نوبه خود گاو را برای مصرف خوراک بیشتر تحریک می کند.  بنابراین، افزایش راندمان خوراک اساساً از طریق کاهش  نسبت مواد مغذی منحرف شده به سمت نگهداری از حیوان انجام شده است در صنعت گاو شیری، توافق بر این است که نیازهای مواد مغذی برای نگهداری ثابت است. و مواد مغذی تامین‌شده بالاتر از این نیازهای ثابت، سپس بین عملکردهای مختلف (مانند رشد یا شیر) تقسیم می‌شوند.

در گاوهای شیری، انرژی مورد نیاز در بین گاوهایی که سطوح مشابه شیر در شرایط مشابه تولید می کنند، می تواند ۲۰ درصد متفاوت باشد .گاوهای شیری طبقه بندی شده به عنوان بسیار کارآمد گرمای کمتری تولید می کنند. به عنوان نسبتی از انرژی دریافتی ناخالص (عمدتاً به دلیل کاهش انرژی نگهداری) دمای سطح پوست پایین تری نسبت به گاوهای با کارایی کمتر دارند.

هم عملکرد گوارشی و هم  بخش متابولیک تا حدودی تحت تأثیر ژنتیک هستند. راندمان خوراک در حال حاضر یکی از صفات مورد بررسی در گاوهای شیری است، زیرا ارتباط با بازده اقتصادی و نظارت بر محیط زیست از طریق بهبود استفاده از زمین و منابع اقتصادی برای تولید شیر را دارد. اکثر مطالعات ژنتیکی بر طبقه بندی گاوها بر اساس کارایی در گاوهای اواسط شیردهی حدود ۱۳۰  روز شیردهی متمرکز شده اند.

از آنجایی که هزینه های خوراک بیش از ۵۰ درصد از کل هزینه تولید شیر را شامل می شود. کارایی استفاده از خوراک برای تولید شیر پیامدهای اقتصادی جسورانه ای دارد. بازده اقتصادی را می توان با به حداکثر رساندن درآمد شیر برای یک سرمایه گذاری اقتصادی ثابت معین یا به حداقل رساندن نهاده های اقتصادی در حالی که درآمد ثابت حاصل از شیر حفظ می شود – یا حتی، به ویژه در بازارهای با نوسانات بالا، کاهش جزئی آن، بهبود بخشید. علیرغم اهمیت راندمان خوراک بر سودآوری و تأثیر زیست محیطی، تولید کل شیر مهمترین عامل در سودآوری کل گله در نظر گرفته می شود ، زیرا با افزایش تولید شیر، نسبت کل هزینه های ثابت گله کاهش می یابد. بنابراین، حتی اگر یک تولید بهینه که راندمان خوراک را به حداکثر می‌رساند، محقق شود، اقتصاد ممکن است همچنان از تولید بیشتر در هر گاو برای کاهش هزینه‌های ثابت حمایت کند، مشروط بر اینکه هزینه‌های خوراک معقول باشد. به همین دلیل، مهم‌ترین جنبه برای اطمینان در هنگام به حداکثر رساندن تولید شیر، مثبت بودن درآمد بر هزینه های خوراک نهایی است، زیرا اگر سود نهایی از شیر حاشیه‌ای خنثی یا منفی باشد، پرداخت هزینه‌های ثابت با افزایش تولید شیر غیرممکن خواهد بود.

تجزیه راندمان تولید شیر و به حداکثر رساندن سود

امروزه بیشتر گاوها با جیره مخلوط کامل یا جزئی تغذیه می شوند. فرض در تغذیه TMR این است که از نظر تئوری، هر لقمه خوراکی که گاو مصرف می کند حاوی ترکیب متعادلی از مواد مغذی است. با این حال، هنگام تغذیه یک TMR به گروهی از گاوها، عرضه مواد مغذی به تدریج نامتعادل می شود زیرا تولید شیر از آنچه برای فرموله کردن TMR استفاده می شود منحرف می شود ، که بر راندمان خوراک و درآمد بر هزینه های خوراک کلی گروه تأثیر می گذارد. در این راستا، یکی از مهم ترین مراحل در فرمولاسیون جیره که اغلب نادیده گرفته می شود، تعیین سطح تولید شیر است که برای آن یک TMR باید فرموله شود.

 

 

بیشتر بخوانید

نصب نرم افزارهای مدیران در کشور سوریه

سوریه نیز به مدیران پیوست

کاربران سوریه نیز پس از کشورهای افغانستان گرجستان مرکزی عراق کردستان عراق امارات متحده عربی آذربایجان استفاده از مجموعه نرم افزار های مدیران را آغاز

مدیریت را با مدیران تجربه کنید

پیشرو در نرم افزارهای مدیریت دامپروری